Provincie Utrecht

Op 13 december werden in Provinciale Staten de zogeheten 'Algemene Beschouwingen' gehouden. Onderwerp van gesprek was vooral de financiële handel en wandel van het nieuwe Provinciebestuur van GroenLinks, VVD, D66, CDA en PvdA. Namens de SP deed fractievoorzitter Jan Breur onderstaande duit in het zakje.

"In de aanloop van deze vergadering hoorde ik al van verschillende Statenleden dat ze nogal wat van mij verwachtten, qua algemene beschouwingen. Maar eigenlijk houd ik niet van algemene beschouwingen; veel liever heb ik specifieke beschouwingen. Ik ga liever de diepte in dan de breedte.

Want hoe breng je in een samenhangend verhaal samen, dat je blij en enthousiast wordt van het provinciale warmtebedrijf dat opgezet gaat worden, maar dat je tegelijkertijd niet kan instemmen met een begroting met een enorm gat erin? Overhead is nog niet verwerkt, en er wordt over 3 jaar maar liefst 15 miljoen bezuinigd - zonder dat die bezuiniging is ingevuld.
En dan wil je ook nog aan het college vragen of je de toezegging in M&M goed hebt begrepen, dat we bij de beslisinformatie over de Merwedelijn verschillende scenario’s te zien krijgen zodat we echt iets te kiezen hebben?

Bij specifieke beschouwingen had ik me kunnen beperken tot die ene vraag. En die dan uitdiepen, wellicht door een vergelijking te maken met de Uithoflijn. De duurste tramlijn ter wereld, waarvan de aanleg uitmondde in een politiek drama. Die niet in het weekend rijdt.  Of laat op de avond. Of als het net iets te hard regent. En concluderen dat een herhaling hiervan geen goed idee is, mijzelf afvragen of een nieuwe tram wel de meest passende oplossing is op dit traject - laat staan een veel duurdere ondergrondse.
Misschien had ik iets kunnen verbreden, en het kunnen hebben over het belang van goede bereikbaarheid. Dat we daarom willen meebeslissen over het bereikbaarheidsprogramma - en met name die 200 miljoen die voor gezonde, duurzame, veilige mobiliteit is bestemd en nu in asfalt lijkt te worden gestoken. Dat het OV een volwaardig alternatief voor de auto moet zijn, en dat we beleid willen dat er op gericht is om dat waar te maken. Dat bijvoorbeeld via het OV en het verduurzamen van woningen zowel onze provinciale doelen als de bestaanszekerheid van onze inwoners dichterbij kunnen brengen. Dat een lager OV-tarief voor meer doelgroepen een impuls kan geven aan het OV-gebruik (en dus de wegen kan ontlasten). Voor al deze zaken doen wij voorstellen, het zij als hoofd- of als mede-indiener.
Sprekend over het OV had ik ook de situatie in Zeeland kunnen aanstippen, waar de aanbesteding voor de concessie geen inschrijvingen had. Het falen van de marktwerking in de publieke sector keihard aangetoond. Wat als de aanbesteding hier niet rond komt? Ik hoor van verschillende buschauffeurs dat zij zich zorgen maken. Het feit dat de huidige concessiehouders hun dienstregeling niet waar kunnen maken - veel rituitval en de enorme afschaling bij U-ov  - helpt niet bepaald om die zorgen weg te nemen. Wat kan het College zeggen om die chauffeurs gerust te stellen?

Kijkend naar andere Provincies moet ik ook benoemen dat ik dit weekend een noodkreet ontving van een partijgenoot in de Staten van Groningen. Rond de opvang in Ter Apel staat het water aan de lippen. “Het is echt niet te geloven dat andere gemeenten niet bereid zijn mensen onderdak te bieden. Ik merk dat ik er zo boos en machteloos van word,” schrijft ze. Wij hebben als Provincie een toezichthoudende taak op de opvang van vluchtelingen door gemeenten, naast de morele plicht om mensen in nood te helpen, waar ze ook vandaan komen. Ik vraag aan het College hoe die taak wordt ingevuld, of er gemeenten in Utrecht zijn die hun snor drukken, en of en hoe er wordt opgetreden in voorkomende gevallen.

Als Utrecht zijn we immers een van de economisch meest concurrerende regio’s van Europa. Het gaat goed met ons. Dat privilege komt met een verantwoordelijkheid. Dat we economisch tot de top van Europa behoren, is wellicht ook een goede aanleiding om zaken te heroverwegen. Moeten we ons geld gebruiken om nog economisch concurrerender te worden? Of is het misschien tijd om onze welvaart te benutten om de kwaliteit van leven in de provincie op te plussen? Zodat iedereen meeprofiteert: van Kedichem tot Eemdijk, en van Amstelhoek tot Achterberg. Want Utrecht zijn we samen.

Tsja, hoe smeed je hier een mooi samenhangend verhaal van?"